Alleen

Ik woon al weer ruim een maand in mijn huidige appartement. Het bevalt me uitstekend, maar ik ben nog maar weinig alleen geweest. Het was natuurlijk prima dat een aantal mensen mij hielp bij de klussen waaraan ik een hekel heb of waarin ik domweg niets goeds kan doen. En natuurlijk vond ik het leuk dat vrienden of familieleden langskwamen, die mij bevestigden in mijn idee dat ik een goede beslissing heb genomen en zelfs mijn overwegend blauwe inrichting konden waarderen. Maar ik mis toch het alleen zijn. Dat zal nog een paar dagen duren, dan zal ook de laatste 'klusser' klaar zijn: de schilder die twaalf deuren en sponningen blauw maakt. Gelukkig had ik een vaste prijs afgesproken en niet een prijs per uur, want hij gaf spontaan aan zich enigszins  op de duur van de werkzaamheden verkeken te hebben. Overigens moest hij zijn werkzaamheden nog al eens onderbreken vanwege inkomende telefoongesprekken, of hij onderbrak ze zelf door op zijn tablet e-mail te checken of op andere wijze iets met het internet te doen. De nadelen van de moderne communicatietechnologie. Als actief werkende heb ik dat nauwelijks meegemaakt.

Maar goed, ik mis dus het alleen zijn, waaraan ik de gedurende de afgelopen dertien jaar zo gewend ben geraakt. Die schilder is bepaald geen onaardige man, die bij een kop koffie enthousiast vertelt over zijn hobby: modelvliegtuigen, die hij radiografisch bestuurd laat vliegen. Hij stoort me ook niet als ik met mijn pc bezig ben. Ik ben er gewoon niet meer aan gewend dat er dagen achtereen iemand anders in mijn directe omgeving aanwezig is. Naar alle waarschijnlijkheid rond hij zijn werkzaamheden vandaag af en heb ik verder weer het rijk alleen. Is het nou een afwijking dat ik daarnaar uitkijk of ben ik echt asociaal aan het worden?
x