En weer is het raak. Babylijkjes, begraven in een tuin. Eentje nog in de schuur. Nieuws waarbij het kippenvel over je rug en armen giert, helemaal wanneer je zelf nog maar kort zo volop geniet van het grootvaderzijn. En wat gaan we dan doen? Dan gaan we naar de bewuste woning en dan gaan we daar beertjes en andere knuffeltjes neerleggen. Van heinde en verre gaan we naar dat adres. Geen idee wie daar wonen, maar we moeten en zullen ons verdriet en medeleven tonen, onze betrokkenheid delen. Maar niemand heeft die kindertjes ooit gezien, niemand heeft er bij in de klas gezeten of mee gespeeld. Niemand...
We leven in een bijzondere wereld zal ik maar zeggen. Maar het blijft een verschijnsel waar ik geen donder van begrijp.
Kerstmis 1980
10 uur geleden
Ben ik afwijkend als ik er geen kippenvel van krijg? (ondanks dat ik een moeder ben) Dat ik het lees en denk 'gatverdamme, hoe is het mogelijk? Hoe komt iemand tot zo'n daad?'.
BeantwoordenVerwijderenTuurlijk doet het me wel wat. Ik ben zeker niet van steen. Maar hefige emoties roept het niet bij me los.
En al die mensen die daar dingen neerleggen? Onbegrijpelijk. Laat die mensen met rust. Beetjes en bloemen helpen niet. Ik kan me zo voorstellen dat die alleen maar irriteren en storen.
Niemand weet wat er daar in dat huis is gebeurd en gevoeld.