Dierenleed

In het voorjaar heb ik aan een boom achter in mijn tuin een vogelhuisje opgehangen. Groot was mijn plezier toen twee pimpelmeesjes hadden besloten daar in te trekken en voor nageslacht te gaan zorgen. Het begon met af en aan vliegen met takjes, sprietjes en pluisjes. Toen werd het een tijdje stil, maar na een kleine twee weken begon het af en aan vliegen weer maar nu met eetbare buit. Kleine vogeltjes zijn volgens mij de grootste schrokoppen die er bestaan. Pa en moe doen de hele dag niets anders dan eten brengen en poep afvoeren. Ik heb er op een gegeven moment mijn camera bij gezet en het is gelukt om daar aardige plaatjes van te maken. Groeien doen ze snel, want na een week of twee verschenen de eerste jonkies in het gat van het huisje, waar de oudervogels zo af en toe iets te eten kwamen afleveren. Leuk gezicht als zo'n kleintje uit dat gat om zich heen zit te koekeloeren naar een wereld die tot dan toe niet groter was geweest dan dat vierkante houten hokje. Tot drie dagen geleden. Want toe was het ineens stil. Zouden ze zijn uitgevlogen? Dat had ik dan gemist. Jammer. Een paar dagen gewacht en vanochtend haalde ik het huisje van zijn plek. Schoonmaken, dan heb je kans op een tweede leg had ik ergens gelezen. Ik haal het dakje er af en wat een schrik. Twee dode, bijna volgroeide jongen in een zacht, hoog en pluizig nest. Geen idee hoe dat kon gebeuren en wat spijtig. Hopelijk waren er meer die het wel hebben gered. Ik heb ze begraven onder een struik (in de gft-bak doen is ook weer zo iets) en het huisje schoon gemaakt. Het hangt inmiddels weer op zijn plekkie en nu maar hopen dat ze terugkomen.