Dilemma

Je behoort tot de absolute wereldtop in de tennissport. Je heet dus Federer, Nadal, Roddick of Davidenko. Ik noem er maar een paar. Het geld stroomt met bakken binnen, niet alleen uit gewonnen toernooien, maar ook (en vooral) uit sponsorgelden. Heb je dan een mooi leven? Ik heb geen idee, maar sinds ik gisteren Trouw las weet ik dat zo'n topsporter geconfronteerd kan worden met een Duivels dilemma.

Toptennissers spelen vooral voor zichzelf en eigen bankrekening. Dat is hun goede recht. Af en toe wordt hen gevraagd voor hun land te spelen, voor de Davis Cup. Dan ontstaat dat duivelse dilemma: De toppers willen doorgaans graag voor hun land spelen, maar de wedstrijden passen vaak niet in hun schema. Voor hen is het altijd hinken op twee gedachten, de keuze tussen de landseer en hun eigen carrière.

Ik heb makkelijk praten, want op sportgebied heb ik het zelfs nooit tot beste van de straat geschopt. In mijn jeugd heb ik wel eens een sport beoefend 'voor de school'. Dat werd ook niks, maar ik weet één ding zeker: ik was helemaal niet bezig voor 'de eer van de school'. Als ik aan een wedstrijd meedeed, of dat nou sport was of iets anders, een quiz bijvoorbeeld, wilde ik winnen. Niet voor de stad, niet voor de familie, niet voor de straat, niet voor de club. IK wilde winnen. Als toevallig een broer of zus van mij bij de Olympische Spelen van 1968 de gouden medaille bij de marathon had gewonnen, had ik dat leuk voor hem of haar gevonden, maar dat zou niets met mijn 'eer' te maken hebben gehad. Ik voel me absoluut niet als Nederlander vereerd met het feit dat Sven, Mark, Ireen en Nicolien gouden medailles hebben gewonnen in Vancouver en deze en gene nog wat zilver en brons. Ik heb daar namelijk helemaal niets aan bijgedragen. Ik gun die mensen hun medaille van harte, maar ze maken mij niet wijs dat ze daar voor vorstin en vaderland bezig waren. Ze waren voor zichzelf bezig en ze hadden nog gelijk ook.
x