Huilen

Dat ik niet enthousiast was over de megabestseller 'Komt een vrouw bij de dokter' heb ik al eens duidelijk gemaakt. Nu is de daarnaar gemaakte film in de bioscopen gaan draaien en Trouw wijdt daar een artikel aan. Ik lees dus: Er is in meerdere bioscopen in het land een Ladies Night georganiseerd geweest, met tapas, of een drie gangen filmmenu, zoals in Tilburg, met een vers gebakken beenhammetje als hoofdgerecht. In Heerlen stond op de uitnodiging in Heerlen: 'Laat u verwennen tijdens onze Ladies Night: geen vervelende mannen, wel heel veel lekkers en een romantische film.'

Ik zou zo'n "vervelende man" geweest kunnen zijn: nogal kritisch, nogal cynisch (en een romanticus tegen wil en dank). Er is een website aan die film gewijd en daar kun je iets schrijven in een Gastenboek. Ik heb wat reacties gelezen. Hieronder een kleine bloemlezing.
"Het laatste uur alleen maar gehuild. Super film."
"Ben nog steeds een beetje van slag."
"Het leeft echt, overal in de bios hoorde je zakdoekjes."
"... heb behoorlijk gejankt net als de rest van de zaal!"
"Tijdens de afscheidsscene met Luna huilde de hele zaal".
"Heb er nog kippenvel van!"
"Jeetje man wat heb ik weer heerlijk zitten janken..."
"Ik raak al ontroerd bij het zien van de foto's!"
"Heb trailer bekeken,zit met tranen in mijn ogen."

Alleen al de foto's en de trailer leiden tot ontroering en tranen. Gooi er een beenhammetje en tapas tegenaan en je krijgt bijna een tsunami aan tranen en de zakdoekjes zijn niet aan te slepen. Bijna aan het eind van het artikel staat: Kanker is moderne horror. Een goede horrorfilm ga ik niet uit de weg, maar deze zal ik niet zien, want als ik de rest van het artikel goed begrijp hebben we hier te maken met een onvervalste 'tear jerker', net als het boek. Ik misgun niemand haar/zijn momenten van betraande ontroering. 't Is maar een film, toch?

x