Recht

Een van de redenen voor het feit dat ik Nederland een plezierig land om in te wonen vind is dat het hier, in vergelijking met heel veel andere landen, behoorlijk goed gesteld is met de mensenrechten. Toch vindt volgens Trouw het Mensenrechtencomité van de Verenigde Naties dat hier het een en ander verbeterd kan worden: Mensenrechtenexperts van de Verenigde Naties zijn bezorgd over de gang van zaken rond zelfdoding of hulp daarbij in Nederland. Die experts vrezen kennelijk dat euthanasie zou kunnen worden toegepast op grond van een misverstand of mogelijk zelfs op grond van onbehoorlijke beïnvloeding. ("Luister, paps, we kunnen naast ons werk niet ook nog eens jouw verzorging op ons nemen en we hebben ook de wintersport al moeten laten schieten. Zou je niet liever doodgaan? Jij vindt het zelf toch ook niet zo leuk meer?") De deskundigen willen dat 'het recht op leven' beter wordt verankerd.

Als ik mij goed herinner, is onze euthanasiewet niet even snel op een zonnige achternamiddag in elkaar gezet. Daar is een jarenlange maatschappelijke, politieke, religieus/ethische, juridische en medische discussie aan vooraf gegaan. Wetgeving levert niet de garantie dat alles goed gaat. Daarom hebben we rechters en politie in dit land. Maar je zult heel lang moeten zoeken om een Nederlander te vinden die 'het recht op leven' ontkent. Hoewel, in sommige kringen hebben moordenaars, pedoseksuelen en terroristen iets minder rechten.

Ik vind ook dat ieder mens het onvervreemdbare recht op leven heeft. Maar volgens mij zijn we er dan nog niet. Ik heb niet om mijn leven gevraagd. Net als de meeste andere mensen besta ik op grond van een al of niet goed overwogen wens en/of beslissing van twee andere mensen, al kan het ook voorkomen dat een vrouw geheel tegen haar wil zwanger raakt en een kind ter wereld brengt. De afgelopen zeventig jaar heb ik niet betreurd dat de wens/beslissing van mijn ouders gerealiseerd is. De afgelopen dertien jaar waren minder plezierig dan de voorgaande, maar daar kon niemand wat aan doen. We kunnen nu eenmaal de natuur nog niet volledig naar onze hand zetten.

Tot nu toe zie ik nog steeds voldoende redenen mijn leven voort te zetten, maar hoe het ook zij, ik kan mij voorstellen dat op enige tijdstip in de toekomst ik het wel gezien heb, dat het leven mij niets meer te bieden heeft. Na rijp beraad (ik ga echt niet over één nacht ijs) kom ik vervolgens tot de conclusie dat ik er een eind aan ga maken en dan op een 'nette' manier. Dan zit ik met een probleem: ik heb daar hulp van een ander bij nodig, maar het is anderen verboden mij daarbij hulp te bieden, tenzij ik al verkeer in een situatie waarvan zelfs religieus geïnspireerde of gemotiveerde mensen bereid zijn toe te geven dat die niet meer menswaardig is. Mijn zelfbeschikkingsrecht wordt, als puntje bij paaltje komt, ingeperkt door anderen, die vinden dat hun opvattingen over 'het leven' voorrang (moeten) hebben op mijn opvattingen over 'mijn leven'. Mag ik even weten waarom ik ongelijk heb? De religieuze antwoorden ken ik al jaren uit mijn hoofd. Laat die dus maar zitten. Ik heb ook van nature geen somber karakter, dus daar zal het t.z.t. (eventueel!) ook niet aan liggen.
x