Het overlijden van Michael Jackson heeft me niet diep aangegrepen. Ik heb niets met zijn muziek. Dat heeft niet te maken met een generatiekloof: ik heb ook nooit iets met de Rolling Stones gehad. Ik had wat met The Band, de Beach Boys en de Beatles, in die volgorde. Uit allerlei commentaren begrijp ik nu dat hij een immens grote invloed op de popmuziek en randverschijnselen daarvan heeft gehad. Dat neem ik dan maar aan. Duidelijk is ook dat het over de verleden tijd ging. Al jaren had hij op muziekgebied niets van enig belang meer gepresteerd. Op grond van financiële motieven had hij zich laten verleiden tot een reeks optredens in Londen. In de Volkskrant las ik dat hij per optreden een miljoen zou hebben verdiend. (Er stond niet bij of dat dollars ponden of euro's waren.) Per optreden waren duizend personeelsleden ingehuurd. Er zijn minder mensen nodig om een heel Concertgebouworkest te laten optreden. Dat laat voor minder dan een miljoen per optreden toch ook op competente wijze verdienstelijke muziek horen.
Michael Jackson was van popster een 'celeb' geworden, zoals ze die in de VS noemen. ('Celeb' komt van celebrity = beroemdheid.) Dat betekent o.a. dat een Engelse tabloid van het ergste soort - The Sun - je dood paginagroot aankondigt met:
CELEBRITY PAEDOPHILE DIES
WACKO
JACKO
HEART
ATTACKO
Celebs zijn niet meer interessant vanwege hun oorspronkelijke activiteiten - zingen, voetballen, acteren. Ze worden niet meer gevolgd door serieuze journalisten van serieuze bladen, maar door de paparazzi van de roddelpers. Met wie worden ze gezien? Welk kwaaltje hebben ze misschien? Welk misstapje hebben ze begaan? Gaan ze een python als huisdier nemen? Ze zijn holle vaten geworden. En de fans vinden elk geluid dat eruit komt prachtig.
x
Inconsequent
4 dagen geleden
Ik heb een geweldige herinnering aan Michael Jackson. Ik werkte bij de Provincie Zuid Holland en hield me daar bezig met de ambulancehulpverlening. Op uitnodiging van de GG en GD Rotterdam mocht ik mee naar de Kuip alwaar de koning van de pop optrad. Ik kreeg een witte jas aan met in grote gele letters GG en GD op de achterkant. Dat bleek een passe partout te zijn. Alle deuren en hekken werden geopend als ik aan kwam lopen en ik mocht overal komen. Tijdens het voorprogramma (Kim Wilde, ook niet te versmaden) liep ik op de ballustrade voor het podium en op diezelfde ballustrade pakte ik flauwgevallen kinderen aan en besproeide ik met plantenspuiten verhitte koppies. Ik denk dat ze daar met z'n zessen op de vierkante meter op hun idool stonden te wachten. Eindelijk was het zover, de lichten uit, een dreunend geluid zwol aan, de menigte kwam in beweging, een lichtflits, rook en daar stond hij. Billy Jean stortte zich over het publiek uit en ik heb daarna nooit meer zoiets meegemaakt. De Kuip kwam in beweging, de grasmat golfde. Ik heb er ademloos naar staan kijken en luisteren. Dat was in de hoogtijdagen van dat popfenomeen en hij was uniek. Ik ben blij dat ik dat een keer van zo dichtbij mee heb kunnen maken en ik vind het buitengewoon jammer dat het daarna allemaal gelopen is zoals het gelopen is.
BeantwoordenVerwijderenMooi commentaar van Roel. Ik vind ook (alhoewel totaal niet mijn smaak) dat hij een talent had.
BeantwoordenVerwijderenEn ik denk dat het nagenoeg onmogelijk is niet knettergek te worden als je zoveel aandacht krijgt, als er elke dag hordes gillende mensen met camera's om je heen staan. Als je geen seconde van de dag alleen en onbespied bent.
Wie kan die enorme druk wel aan?
Een talent was hij zeker. Alles wat er de afgelopen jaren over hem geschreven is verder, heeft dit totaal overschaduwd. En daarom zet ik me af tegen al het ophemelen van hem nu door de media.
BeantwoordenVerwijderen