Zoen

Gisteren was het Valentijnsdag. Het oorspronkelijke idee achter Valentijnsdag was dat je anoniem je liefde of waardering - in ieder geval een positief gevoel - voor iemand aan die iemand liet blijken. Dat deed je met iets simpels: een kaartje, een briefje, een bloemetje. Het was vooral in Amerika een populair gebruik en uiteraard zag de commercie daar zijn kans. Maar niemand is natuurlijk zo gek om iemand anders anoniem met iets duurs - een sieraad, een prachtig verlucht boekwerk, het complete werk van Mozart op cd's - te verrassen. Dus werd Valentijnsdag de dag waarop je je geliefde, althans je partner ging 'verrassen'. Het heeft even geduurd, maar ergens in de negentiger jaren van de vorige eeuw begon het Amerikaanse commerciële succes van Valentijnsdag ook hier op te vallen en dus werd deze dag ook ons door de strot geduwd. (Het behoeft, denk ik, geen betoog dat ik mij daar niet mee heb beziggehouden.)

Na het ontvangen van je 'verrassing' val je uiteraard de gulle gever (m/v) om de hals. Dat was voor Trouw de aanleiding ruim aandacht te besteden aan de hedendaagse 'zoenetiquette'. Zoenen levert verwarring op, en heel, heel veel mensen ergeren zich aan overmatig zoenen. Is dat niet merkwaardig? Waarom doen we allemaal mee met iets waar "heel, heel veel mensen" eigenlijk helemaal geen zin in hebben? Zoenen is, voor een ouwe zak als ik, een teken van affectie. Met het toenemen van de affectie neemt in het algemeen de intensiteit van het zoenen toe. Intussen zijn we erin geslaagd van het zoenen een inhoudsloos ritueel(tje) te maken. Maar je bent wel een ontzettende hork als je bij het arriveren in een gezelschap waarvan je iedereen kent volstaat met het roepen van "Hoi allemaal", of woorden van gelijke strekking. Dat doe ik wel eens en soms kom ik er nog mee weg ook. Een andere truc is zorgen dat je als eerste arriveert, dan hoef je in ieder geval niet in één keer alle aanwezigen te zoenen, maar komen al die zoenen nog redelijk gedoseerd op je af.

Het artikel in Trouw eindigt met een behartigenswaardige zin. U moet zich niet afvragen hoe vaak u iemand moet zoenen, maar welke speciale persoon u wilt zoenen. Eén keer. En dan goed, lang en lekker.