Ouderschap

Onlangs had ik het met iemand over ouderliefde, of wat daarvoor doorgaat. Ik weet niet uit eigen ervaring wat ouders voelen, denken of ervaren bij of over hun kinderen. Ik neem direct aan dat het iets bijzonders is, dat mij eigenlijk niet goed kan worden uitgelegd. Dat zij zo.

In de loop der jaren heb ik uiteraard wel eens opgemerkt dat niet iedere ouder zijn/haar ouderschap, ondanks alle goede bedoelingen, tot een succes weet te maken. Sommige gaan zelfs over tot mishandeling en seksueel misbruik van hun kinderen. En als we dan eens horen of lezen over het vermoorden van eigen kinderen, denken we: de hoeveelste is dat dit jaar al weer? Kinderen worden speelballen tussen ruziënde ouders: als ik dat kind niet krijg, dan jij ook niet. Die kinderen zijn niet langer jonge mensen, van wie je verondersteld wordt te houden en voor wie je een grote verantwoordelijkheid draagt. Zij zijn statussymbolen geworden, of eigendom. Het is ook niet geheel ongebruikelijk dat met een nieuwe partner ook weer een nieuwe nakomeling verwekt moet worden. Alsof een partnerschap pas echt compleet wordt als er niet alleen een gezamenlijk huishouden, maar ook een gezamenlijk kind is.

Hoe kom ik hier nou weer op? Op de site van Trouw las ik een ANP-bericht. In de Amerikaanse staat Nebraska is in juli een wet aangenomen, de 'Safe Haven Law' (Veiligehavenwet). Dankzij die wet konden wanhopige moeders hun ongewenste kind straffeloos bij een ziekenhuis brengen in plaats van het te vondeling leggen. De staat zou zich over het kind ontfermen. Geen slechte regeling, lijkt me. Maar de wetgevers hadden in de wet geen leeftijdsgrens opgenomen. Dat leidde tot onverwachte gevolgen. Inmiddels zijn kinderen tot 17 jaar bij ziekenhuizen in Nebraska gedumpt. Ook kwam er een soort kinderdumptoerisme op gang: ouders uit staten als Florida, Georgia en Michigan kwamen hun kinderen inleveren bij ziekenhuizen in Nebraska. (...) De meeste ouders maken gebruik van de mogelijkheid hun kroost anoniem in te leveren. Het gaat veelal om kinderen met gedragsproblemen. De staat Nebraska heeft inmiddels 34 kinderen onder zijn hoede.

Ik dacht eerst aan een 'Broodje aap', maar na enig googelen vond ik talloze Amerikaanse (nieuws)sites waarop hiervan melding werd gemaakt. USA Today schrijft: "The law allows parents to leave a child at a licensed hospital without explaining why." Eén van de indieners van de wet was (staats)senator Arnie Stuthman. "We really opened a can of worms," he says. "We have a mess."

Ouderschap is voor velen ongetwijfeld iets moois. Er zijn veel goede ouders. Heel wat kinderen komen goed terecht ondanks hun ouders. Het willen hebben van kinderen is een puur egoïstische wens en daar is niets mis mee. Alleen de eerste 18 achttien jaar na de vervulling van die wens zul je dat egoïsme even moeten vergeten.