VERBAZEN

Vrijwel dagelijks cross ik met mijn scootmobiel door Albert Heijn (soms door Jumbo of Lidl). Natuurlijk komt het wel eens voor dat ik in een gangpad stuit op andere klanten. Ik heb nooit haast, dus ik ga niet drammen. Ik wacht rustig tot ze mij opmerken en plaats  voor me maken. Gisteren ging het wat anders.

Ik reken altijd af d.m.v. de zelfscanner, vooral omdat ik bij het afrekenen meer ruimte voor mijn scootmobiel dan bij een kassa. Je kunt die ruime verlaten door de barcode op je kassabon voor een schermpje te houden. Dan gaat er een klapdeurtje open.

Gisteren stond er, van mij uit gezien, vlak achter dat klapdeurtje een gevuld winkelwagentje met begeleidende dame, althans een persoon van het vrouwelijk geslacht. Die dame, ik schatte haar leeftijd op ergens ronde de vijftig, stond met haar gezicht in mijn richting, dus ze zag me aankomen. Ik stopte voor het hekje en wachtte nog even. Vervolgens hield ik mij kassabon voor het schermpje. Het hekje ging open en kwam tegen het winkelwagentje aan. Ik kon er niet uit. Ik wachtte op het moment dat die dame haar wagentje wat zou verzetten, wat naar mijn idee geen geweldige inspanning zou behoeven te vergen. De dame verroerde echter geen vin. Het moment leek mij aangebroken om op vriendelijke wijze te vragen of ze mij even wilde doorlaten. Dat deed ik dus. Ik verwachtte dat het wagentje wat opzij geschoven zou worden. Dat gebeurde uiteindelijk ook wel, maar zij moest eerst uiting geven aan haar beledigd zijn. Boos en geïrriteerd kijkend vroeg ze snibbig of ik niet even kon wachten. Ik reageer nooit primair. Ik riep dus niet: 'Nee, trut, ik heb geen haast, maar is het zo'n moeite dat wagentje wat opzij te zetten?' Ik regeerde helemaal niet. Ik reed richting uitgang. Ik blij me verbazen over mijn medemensen.

VOEREN

Ja hoor, het is weer eens zo ver: het is koud, ook in de Oostvaardersplassen. Daar is ook te weinig voedsel voor de 'grote grazers'. Die liggen daar en plein public dood te gaan van de honger. En het publiek pikt dat niet. Dat stuurt bedreigingen naar de dienstdoende boswachter en gooit voedsel over de hekken. Die boswachter slaagt er niet in die brave hulpverleners ervan te overtuigen dat het juist de sterke dieren zijn die het extra voedsel verorberen en dat die zielige hongerlijders dus toch dood gaan.

Zeker nadat er een film over de Oostvaardersplassen werd gemaakt geldt het gebied voor veel Nederlanders als een natuurgebied dat in één adem genoemd kan worden met Serengeti en het Kruger wildpark. In feite is het gewoon een hok dat wat groter is dan de hokken in dierentuinen. De herten die er leven zouden er wellicht op natuurlijke wijze ook wel gekomen zijn, maar die paarden en Heckrunderen zijn er door mensen ingevoerd. Die Heckrunderen zijn overigens gefokte runderen die moeten lijken op oerrunderen.

Ik zie maar één oplossing: haal alle paarden en runderen daar weg en houd het aantal herten beperkt. Geef het gebied weer grotendeels terug aan de vogels, die er als eersten, zonder menselijke bemoeienis, een aangename leefomgeving vonden.

Nu is er weer zo'n mooie natuurfilm. Deze keer over de natuur in Amsterdam. Het wachten is nu op een actiegroep die het verkeer in de buurt van het Amstelhotel wil verbieden, want in die buurt lopen rivierkreeftjes rond op zoek naar een andere leefomgeving. Je moet er toch niet aan denken dat die lieve beestjes onverhoeds worden platgereden. Volgens mij zijn ze dan ook niet meer geschikt voor de consumptie. (Je kunt met deze beestjes een lekker soepje maken.)

SPELEN

De afgelopen weken hebben de Olympische Winterspelen gewoed. Ik heb daar vrij veel naar gekeken en geluisterd. Ik bedoel daar niet mee dat ik de Spelen ook gevolgd heb via de radio. Ik volg altijd nauwlettend wat de verslaggevers en commentatoren te melden hebben. Daar zitten vaak juweeltjes bij.

M/V
Van het kunstrijden op de schaats werd verslag gedaan door Hans van Zetten. Hij was daarbij net zo lyrisch als tijdens het werken aan de rekstok door Epke Zonderland. Bij het kunstrijden voor paren riep hij bij de uiteindelijke winnaars van het goud: "Wat ik zo leuk vind: Hij is de man, zij is de vrouw." Bestonden al die andere paren, volgens hem dan, uit transgenders?

TINTJE
'We' zijn niet altijd zo goed. Gelukkig is er dan vaak wel iemand uit een ander land bij wie we kunnen roepen dat haar/zijn winst "een Hollands tintje" heeft. Dan moeten ze dus wel iets winnen, zoals die Oostenrijkse skiër met een Hollandse moeder. Bij de elfde plaats van Heather Bergsma, die namens de VS de 500 m schaatsen voor vrouwen reed, werd niet gezegd dat die een Hollands tintje had.

"WOORDEN"
Veel winnaars van goud die na hun prestatie werden geïnterviewd riepen dat ze er "geen woorden voor" hadden. Dat wilde ik graag geloven, maar waarom kletsten ze dan nog zo lang door? Overigens, veelgebruikte typische Hollandse woorden waren bij interviews en commentaren: focus, flow, boost, rollercoaster.

NATIONALISTISCH
Volgens mij kwam het Koreaanse publiek naar de stadions niet om naar (top)sport te kijken, maar om Koreaanse winnaars te zien. Het duidelijkst bleek dat toen Suzanne Schulting goud won bij de 1000 m shorttrack. Er deden twee Koreaanse vrouwen mee van wie winst werd verwacht werd, maar ze gingen onderuit, dus zelfs geen brons. Direct daarna was al het Koreaanse publiek van de tribunes verdwenen.

In Nederland doen we dat beter, sportiever. Ga eens naar YouTube en vul bij 'zoeken' in: "Guljajev Heerenveen." Guljajev werd in 1987 wereldkampioen allround schaatsen in Heerenveen. Leo Visser was de beste Nederlander. Hij werd vierde. Toen voor Guljajev de Russische vlag werd gehezen en het Russische volkslied werd gespeeld, werd dat volkslied door het, voornamelijk Nederlandse, publiek meegezongen. OK, niet de tekst, maar "Lalala", maar je mag het toch zeker sportief noemen. Natuurlijk zien Nederlandse schaatsliefhebbers ook graag een landgenoot winnen, maar ze hebben ook bewondering voor buitenlanders die goed kunnen schaatsen.

GROOTOUDERS
Gaat dat een trend worden? Worden bij volgende EK's, WK's en Olympische spelen cameraploegen bij voorbaat gestuurd naar opa's en oma's van kanshebbers op ereprijzen, zodat die juichend in beeld gebracht kunnen worden als ze hun kleinkind over de streep zien gaan?

TERUG

Ja, daar ben ik weer. Vanaf maadag 26/2 zal er weer vrij regelmatig geblogd worden. Er zijn wel wat verschillen met voorheen. Ik garandeer niet dat er dagelijks geblogd zal worden. (Als ik echt moet zoeken naar een onderwerp, wordt het, naar mijn oordeel, toch niets.) Ik zal ook niet meer elke dag al vroeg in de ochtend een nieuw blog plaatsen. Het kan ook wel eens middag of avond worden.

Tot volgende week.